Το έργο δεν χρηματοδοτείται από το Α.Π.Θ και την Ε.Ε

Παρά τις δεσμεύσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς, η κατάσταση σχετικά με το ζήτημα της προσβασιμότητας στο Α.Π.Θ. δεν έχει αλλάξει. Τουλάχιστον κατά την περίοδο στην οποία δραστηριοποιούμαστε, έχουν γίνει κάποια έργα, αλλά αποσπασματικά και επιφανειακά με στόχο απλώς «να καλύψουν τρύπες» και όχι να δώσουν ουσιαστική λύση στο ζήτημα.
Αυτή η εικόνα αντικατοπτρίζει την πολιτική που ακολουθούν οι αρχές του πανεπιστημίου. Μια πολιτική που σε καμία περίπτωση δεν έχει στο επίκεντρό της το δικαίωμα της πρόσβασης του κάθε φοιτητή στη γνώση.
Ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι για να αναδείξουμε το πρόβλημα που περιγράφεται παραπάνω και να υπογραμμίσουμε το πόσο απλά είναι τα πράγματα, σε αντίθεση με τα λεγόμενα των υπευθύνων. Θα εγκαινιάσουμε συμβολικά (αλλά και εορταστικά) μια ράμπα, ακριβώς όπως αρέσκονται να κάνουν οι εκάστοτε αρμόδιοι, με κάθε «απόδειξη» (βλ. έργο) της κοινωνικής τους ευαισθησίας.
Για την υλοποίηση του έργου χρειάστηκε… η καλή μας διάθεση.

Η ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΟ Α.Π.Θ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Το ζήτημα της πρόσβασης σε δημόσιους χώρους είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και όχι προνοιακή παροχή ενός «ευαίσθητου» ή «φιλάνθρωπου» κράτους. Σύμφωνα με αυτήν την λογική τον τελευταίο ενάμισι χρόνο συγκροτήθηκε από το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του ΑΠΘ και στα πλαίσια του μαθήματος «Κοινωνικός Αποκλεισμός» του Τμήματος Ψυχολογίας μια ομάδα εθελοντών προπτυχιακών/μεταπτυχιακών φοιτητών και πολιτών με αναπηρίες. Βασικός στόχος της ομάδας δράσης είναι ένα πανεπιστήμιο ανοικτό και απόλυτα προσπελάσιμο για όλους. Ο Λόγος και η δράση των ατόμων με αναπηρίες στο πανεπιστήμιο σηματοδοτεί την απάντησή τους στον μέχρι τώρα μονόλογο των ειδικών και την αναζήτηση ενός άλλου επιστημονικού παραδείγματος, που να ακυρώνει την παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό της προσβασιμότητας, πέρα από κάθε πρακτική υποκριτικής φιλανθρωπίας.

Η ΔΡΑΣΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ.
ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ 11 ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ.

Συνάντηση τη Τρίτη 25 Μαϊου.

Συνάντηση τη Τρίτη 25 Μαϊου και ώρα 7 στην Πλατεία Ελευθερίας για να κανονίσουμε τα "εγκαίνια" της Ράμπας... Διαδώστε το σε όσους γνωρίζετε από την ομάδα.
Συγγνώμη για το καθυστερημένο Post...

Συνάντηση για τα ΑμΕΑ μεταξύ των εκπροσώπων των υποψήφιων πρυτανικών σχημάτων στο Α.Π.Θ

Προβλήματα, που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα οποία κινούνται στους χώρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, συζητήθηκαν σε συνάντηση μεταξύ του πρύτανη του ΑΠΘ, Αναστάσιου Μάνθου, εκπροσώπων των υποψήφιων πρυτανικών σχημάτων του πανεπιστημίου και του προέδρου της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Αναπηρία Σήμερα», Φώτη Μπίμπαση.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο πρύτανης του ΑΠΘ επισήμανε τα τρία κύρια εμπόδια, που συνάντησαν οι πρυτανικές αρχές στην προσπάθεια βελτίωσης της πρόσβασης των ΑΜΕΑ στους χώρους του πανεπιστημίου: οι παλιές υποδομές, το έλλειμμα παιδείας και οι περιορισμένες δυνατότητες της Τεχνικής Υπηρεσίας.
Οι εκπρόσωποι των υποψήφιων πρυτανικών σχημάτων δεσμεύτηκαν ότι όποιος και να εκλεγεί θα αναλάβει άμεσα δράση για την περαιτέρω βελτίωση των συνθηκών.
Ο πρόεδρος της ΜΚΟ, με τη σειρά του τόνισε ότι τα κύρια προβλήματα που πρέπει να λυθούν στο πανεπιστήμιο είναι κυρίως της πρόσβασης και στη συνέχεια της παροχής στα άτομα με ειδικές ανάγκες συγγραμμάτων σε μορφή που να τους εξυπηρετεί.
Στη συνάντηση, που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της ΜΚΟ «Αναπηρία Σήμερα», συμμετείχαν και εθελοντές της Ομάδας Προσβασιμότητας του ΑΠΘ, οι οποίοι επισήμαναν την ανάγκη καλύτερης συνεργασίας μεταξύ των γραφείων του Πανεπιστημίου, που συνεργάζονται επάνω στα ζητήματα προσβασιμότητας

αναδημοσιεύω το άρθρο από το ΠΡΕΖΑ ΤV


Και η δική μας θεώρηση της συνάντησης...

Συμπέρασμα: Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!!!

Ο πρύτανης μίλησε για τα 3 εμπόδια που συνάντησε: οι παλιές υποδομές, το έλλειμμα παιδείας και οι περιορισμένες δυνατότητες της Τεχνικής Υπηρεσίας. Εμείς μιλήσαμε για τα 3 εμπόδια που δεν έχουν χαμηλώσει ούτε ένα εκατοστό από την περυσινή μας συνάντηση με τον κύριο Μάνθο: έλλειμμα οργάνωσης, έλλειμμα οργάνωσης, έλλειμμα οργάνωσης. Οι κοσμήτορες μας είπαν ότι προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το γραφείο προσβασιμότητας , για να αναφέρουν έργα που πρέπει να γίνουν και δεν έχουν πάρει καμία απάντηση εδώ και 1,5 χρόνο. Από το γραφείο προσβασιμότητας μας είπαν πως δεν τους λαμβάνουν υπόψη στο γραφείο τεχνικής υπηρεσίας…

Η απάντηση που έπρεπε να μας καθησυχάσει ήταν ότι τον Σεπτέμβριο θα είναι έτοιμη η μελέτη του κυρίου…! Όταν τους είπαμε ότι και το γραφείο προσβασιμότητας είχε κάνει μελέτη και μας την είχαν δείξει στην περυσινή συνάντηση με τον πρύτανη, μας είπαν και πάλι καθησυχαστικά ότι ..αυτή θα είναι καλύτερη μελέτη!!! Για το μπάχαλο οργάνωσης που επικρατεί… δικαιολόγησαν την ανησυχία μας για το τελικό αποτέλεσμα…

Συμπέρασμα: Αν υποψιαστώ πως δεν θα γίνει τίποτα… θα πεθάνω!!!!!

-Έλα λίγο στη θέση μου-

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

«Μόλις είχα πιει τη τελευταία γουλιά του καφέ μου και ετοιμαζόμουν να πάω όπως κάθε Πέμπτη μεσημέρι στη σχολή μου. Όμως, αυτή η Πέμπτη θα ήταν διαφορετική από τις άλλες. Αυτή η Πέμπτη θα ήταν η τελευταία Πέμπτη που θα πήγαινα στη Σχολή μου. Φτάνω στη σχολή. Προχωράω προς το ασανσέρ της Νέας Πτέρυγας της Φιλοσοφικής, όμως διαπιστώνω ότι είναι χαλασμένο. Αμέσως απευθύνθηκα στους φρουρούς της Σχολής. «Είναι χαλασμένο! – λυπάμαι» μου είπαν. Θα μου πείτε, γιατί δεν πήγαινες από τις σκάλες… όπως όλοι; Βαριέσαι; Κάθε άλλο! Όχι, γιατί δεν μπορώ, είμαι άτομο με αναπηρία. Γυρνώντας σπίτι μου από τη σχολή απογοητεύτηκα, στεναχωρήθηκα, νευρίασα και τελικά αγανάκτησα! « Έχω δικαίωμα στη γνώση, δεν αισθάνομαι διαφορετική, μη με κάνετε λοιπόν διαφορετική! Μην με αποκλείετε… μην με βγάζετε στην απ’ έξω!» ήταν τα λόγια που ψέλλιζα στο δρόμο προς το σπίτι. Φτάνοντας σπίτι, θεωρώ απαραίτητο να ενημερώσω τους καθηγητές μου, των οποίων τις διαλέξεις χάνω. Ενημερώνω την Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο του Τμήματος, σκεφτόμενη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Επικοινωνώ με τη δικηγόρο μου αγανακτισμένη και απελπισμένη, όπως ήμουν και μου λέει ότι είναι θεμιτό να ενημερώσεις και τον Πρύτανη με μια επιστολή, την οποία στέλνω, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει εγώ να τον ενημερώσω για τις ελλείψεις του Πανεπιστημίου, δεν είναι δική μου δουλειά. Από εκείνη τη μέρα περιμένω…

Σήμερα όμως, 20 μέρες μετά το γεγονός, αποφάσισα να μην περιμένω πια μόνη μου. Αποφάσισα να ενημερώσω. Αποφάσισα να σου δείξω πως είναι να μην μπορείς να μπεις κι εσύ στην είσοδο της σχολής σου. Αν λοιπόν αγανακτείς, γιατί σήμερα κάποιοι “βλάκες” σε εμπόδισαν να μπεις μέσα, σκέψου ότι αυτή την αγανάκτηση την νιώθω σε όλη μου τη ζωή και φέρε λίγο τον εαυτό σου στη θέση μου. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη, βλέπω ότι δεν είμαι μόνη μου. Μην είσαι συνένοχος, ούτε αδιάφορος σε όλο αυτό που γίνεται, γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ξημερώσει αύριο. Αυτό δεν είναι κάτι έξω από σένα. Μην αδιαφορείς, γίνε κι εσύ “κρίκος” αυτής της ανθρώπινης αλυσίδας. Μπορείς να κάνεις την αλλαγή.»

Έλενα, φοιτήτρια Α.Π.Θ

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Η ομάδα της Προσβασιμότητας σας καλεί όλους να παρευρεθείτε και να δηλώσετε την έμπρακτη στήριξή σας στην ημέρα Δράσης "Έλα λίγο στη θέση μου" την τρίτη 11 Μαΐου και ώρα 12 μ.μ στην είσοδο της Φιλοσοφικής Σχολής απέναντι από τη Ν.Ο.Π.Ε .

Η ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΣΤΟ Α.Π.Θ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Το ζήτημα της πρόσβασης σε δημόσιους χώρους είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και όχι προνομιακή παροχή ενός «ευαίσθητου» ή «φιλάνθρωπου» κράτους. Σύμφωνα με αυτήν την λογική τον τελευταίο ενάμισι χρόνο συγκροτήθηκε από το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του ΑΠΘ και στα πλαίσια του μαθήματος «Κοινωνικός Αποκλεισμός» του Τμήματος Ψυχολογίας μια ομάδα εθελοντών προπτυχιακών/μεταπτυχιακών φοιτητών και πολιτών με αναπηρίες. Βασικός στόχος της ομάδας δράσης είναι ένα πανεπιστήμιο ανοικτό και απόλυτα προσπελάσιμο για όλους. Ο Λόγος και η δράση των ατόμων με αναπηρίες στο πανεπιστήμιο σηματοδοτεί την απάντησή τους στον μέχρι τώρα μονόλογο των ειδικών και την αναζήτηση ενός άλλου επιστημονικού παραδείγματος, που να ακυρώνει την παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό της προσβασιμότητας, πέρα από κάθε πρακτική υποκριτικής φιλανθρωπίας.